بیت الحمد

«بيت» در لغت به معناي خانه و «حمد» به معناي ستايش و ثنا است.

اين واژه در برخي روايات مهدويّت به کار رفته و از آن به عنوان

جايگاهي مربوط به حضرت مهدي ‏عليه السلام ياد شده است.

مفضل گويد: شنيدم امام صادق ‏عليه السلام فرمود:

«اِنَّ لِصَاحِبِ هَذا الاَمْرِ بَيتاً يُقَالُ لَهُ بَيْتُ الحَمْدِ فِيهِ سِراجٌ يَزهَرُ مُنذُ وُلِدَ اِلَي يَوْمَ يَقُومُ بِالسَّيفِ لا يُطْفَأ» [1]

؛ «همانا صاحب اين امر را خانه ‏اي است که بدان «بيت الحمد» گويند.

در آن چراغي است که روشني مي ‏بخشد و از آن هنگام

که صاحب الامر زاده شده تا روزي که با شمشير قيام کند، خاموش نخواهد شد».

اگرچه به روشني جايگاه اين خانه و چگونگي روشنايي بخشي چراغ آن،

بيان نشده است؛ ولي احتمال مي‏رود مقصود يک معناي کنايي باشد

که با ولادت آخرين حجّت الهي، چراغ هدايت بشر با فروغي هر

چه بيشتر به پرتو افشاني پرداخته و زمين را از نور وجود خود آکنده ساخته است.

اين روايت با همين مضمون از امام باقرعليه السلام نيز نقل شده است. [2] .

گفتني است اين واژه در منابع اهل سنّت نيز آمده است؛ ولي به معناي خانه ‏اي است که در بهشت ساخته مي‏شود. [3] .

پی نوشت ها:
[1] الغيبة، ص 239، ح 31.
[2] کتاب الغيبة، ص 467، ح 483.
[3] ر.ک: تفسير قرطبي، ج 2، ص 177؛ تفسير ابن کثير، ج 1، ص 199؛ سنن ترمذي، ج 3، ص 341؛ مسند احمد، ج 4، ص 415.